Operacje u chorych na POChP
Wszystkie poważne zabiegi chirurgiczne ze znieczuleniem ogólnym wiążą się u chorych na POChP ze zwiększonym ryzykiem powikłań. Ryzyko zwiększa się wraz ze stopniem ciężkości POChP; dodatkowo nasila je palenie tytoniu i zaawansowany wiek.
Szczególnie obciążające są operacje w zakresie klatki piersiowej oraz brzucha. Najczęstsze powikłania pooperacyjne wiążą się z niewydolnością oddechową.
Operacje mające na celu leczenie POChP
Operacja zmniejszania objętości płuc – OZOP (ang. LVRS – lung volume reduction surgery). Zabieg polega na usunięciu brzeżnych części płuc. U właściwie dobranych chorych prowadzi to, paradoksalnie, do poprawy czynności płuc i zmniejszenia dolegliwości, a nawet wydłuża życie. Chirurg usuwa bowiem podczas operacji głównie te części płuca, które zostały zmienione przez rozedmę i nie uczestniczą efektywnie w wymianie gazowej, a ponadto uciskają pozostały miąższ płuc i pogarszają jego czynność.
Kluczowe znaczenie ma właściwa kwalifikacja chorych do tego typu leczenia. Jest ona bardzo szczegółowa a do leczenia kwalifikują się jedynie nieliczni chorzy.
Na podstawie przebadania ponad tysiąca chorych w badaniu pod akronimem NETT (National Emphysema Treatment Trial) stwierdzono, że największą korzyść z leczenia odnieśli chorzy z rozedmą dominującą w płatach górnych i znacznym pogorszeniem wydolności wysiłkowej.
Przeszczepianie płuc
U niektórych chorych czynność płuc jest tak znacznie upośledzona, że korzyści może przynieść im tylko przeszczepienie płuc. Niestety, wydaje się, że u chorych na POChP ta metoda leczenia nie wydłuża życia, a jedynie poprawia nieco jego jakość oraz czynność płuc.
Zabieg wymaga bardzo starannej kwalifikacji chorych. W Polsce wykonywane są niestety jedynie pojedyncze przeszczepy płuc.